Kapil Anjan (कपिल अन्जान)

म किन सम्झिरहन्छु तिमीलाई ! भदौ २६, २०७८  0   By  कपिल अन्जान शेयर गर्नुहोस् Facebook Twitter Messenger Copy Link Viber Telegram WhatsApp Pocket Share मान्छे के कुराले सुन्दर देखिन्छ होला ? अनुहार, रूपरंग, पहिरन, बोलीचाली या व्यवहार ! हुन त सबैको हेर्ने नजरमा फरक पर्छ नै । जबदेखि अरूका कविता पढ्न थाले, त्यसपछि पात, डाँठ, काँडा र जरासँग पनि प्रेम बस्यो । फूल त आफैमा फूल नै हो । त्यो त सबैको रोजाइमा पर्छ । लाग्छ, जिन्दगी एउटा फूलैफूलले सजिएको बगैंचा पनि हो । त्यस्तो बगैंचा जसमा सबैको आफ्नै अस्तित्व हुन्छ । यहाँ नफेरिने केहि छैन । दिन, बार, ऋतु हुँदै बिस्तारै निश्चित समयपछि सबैथोक फेरिन्छ । सबथोक बदलिन्छ । मानिसहरू बडेमानको उपहार दिन्छन् । उपहार भनेको याद पनि हो । म त उपहार लिन मात्रै जान्दछु, दिन जान्दिन । जस्तो कि, कसैबाट राम्रो कुरा लिएँ भने त्यो कदापि फिर्ता गर्न मन लाग्दैन । आफैसँग राखिरहुँ भन्ने लाग्छ । तर आफुले राम्रो कुरा दिनु नपरोस् भन्ने नि लाग्छ । तर बोली र हाँसो हो भने त्यो त जति लगे नि आजसम्म कमि भएकै छैन । त्यसलाई पनि के उपहार भन्नु भन्ने लाग्छ । काठमाडौंको करिब ३ वर्षको बसा

शेर सबथोक बाँडेर हेर कहिल्यै पनि भाग लाग्दैन आमा छउन्जेल कसैको जिन्दगीमा दाग लाग्दैन

भुल्न कहाँ सजिलो छ, आफैलाई भुल्नु म  झरेको  पात  भएँ  तिमी  सधैं  फुल्नु

  कविताः मान्छे क्रान्तिको श्रृंखलाबाट ब्यूँझिएँपछि उनीहरूले देखेका हुन् –टोपी खस्ने अग्ला हिमालहरू –च्यादर बिछ्याएजस्ता खेतहरू –रोवर्टभन्दा मेहनती मान्छेहरू तिमीलाई थाहा छैन भने यो उनीहरूको पनि देश हो  उनीहरू पनि हुन् यो देशका योद्धा  छाती तन्काएर एक्लै उभिन सक्छन्–सीमानामा उनीहरू क्रान्तिको टाउकोमा हिर्काएर बनाउन सक्छन् शिरलाई घन  र, घनलाई शिर पुछ्न सक्छन्–सगरमाथाको पसिना मर्न पनि सक्छन् यो देशको लागि उनीहरूले बुझेका छन् जन्मनु र मर्नुको अर्थ  उनीहरू  सुन्दैनन्–अप्रिय कुराहरू सोच्दैनन्–पराजय देख्दैनन्–दुश्मन बोल्दैनन्–गल्ती किनकि उनीहरूको पैतालामुनि यै देशको खिया लागेको छ उनीहरूले पाएका छन् –जिब्रो –कान  –आँखा उनीहरूसँग –नसोध्नु जात –नखोज्नु धर्म –नहेर्नु आस्था किनकि मुगलान पुगेको उनीहरूको मन यै माटोमा फर्काएका छन् र, बोकेका छन् क्रान्तिको आगो नछाउनू तालु च्यातिने गरी छानो नबिछ्याउनू बाटो भरी काँडा नबजाउनू विरक्त लाग्ने धुन किनकि एक हुल योद्धाहरू आज पिठ्युँमा देश बोकेर हिँडेका छन् उनीहरूलाई थाहा छ देश भन्दा ठूलो केही हुँदैन । कपिल अन्जान

गजलमा श्रमिक गृहपृष्ठ   गजलमा श्रमिक श्रमिकको पक्षमा नेपाली गजल कपिल अन्जान शनिबार, असोज २४, २०७७ 265 Shares तिम्रो  साम्राज्यको एउटा गरिब मजदुर हुँ मेरो सपनामा महल होइन मुलुक आउँछ । पेसाले म एक खेताला हुँ । मेरो बुझाइमा, यसको पर्यायवाची भनेकै एक मजदुर हो या एक श्रमिक । मैले गर्दै आएको पत्रकारिताले मलाई सन्तोष त दिएको छ । तर मजदुरबाट मालिक बनाउने बाटोमा लैजान भने सकेको छैन । धन्न ‘सेर’सँगको पौँठेजोरी हुँदैनथ्यो भने यो श्रमिकको के नै पो अस्तित्व हुन्थ्यो र ! मलाई ‘सेर’ शब्द सुन्दा मात्रै पनि बडो गजब लाग्छ । लाग्छ, मैले लेख्दै आएको गजलले बडेमानको सम्मान पाएको छ । र, यो पनि लाग्छ कि– एक मजदुरको पक्षमा पनि कतै वकालत भइरहेको छ ।  समग्रमा हेर्ने हो भने नेपाली गजल परम्परा विकासको त्यति लामो इतिहास छैन । जति लेखिनुपर्नेे या जति आउनुपर्ने थियो त्यति आएको छैन । यदि आउँथ्यो भने के सबैका गजल जीवन्त हुन्थे त ? यो कुरा पनि सोचनीय छ नै ।  बेलाबेला गजलसम्बन्धि बहस र समालोचना भइ नै रहेका छन् । यद्यपि आउनुपर्ने गजल कतै अल्मल्लिए कि भन्ने लाग्छ । र, यस्तो पनि लाग्छ– हामीले पनि त्यस्ता ल्याउनैपर्ने गजललाई

एक शेर उसले अझै पनि जित्ने सपना देखिरहन्छ भित्रैदेखि उसलाई कसैले हराउन सकेन